Bij de eerste ontmoeting, zag ik een klein, gewond vogeltje zitten. In de hoek van de kamer ging je zitten, in elkaar gedoken. Je stem was zacht en je keek me niet aan.
Bang, bang geworden door alles wat zich de laatste tijd had afgespeeld. Helemaal in de angst en het schuldgevoel. Wat was er van je over?
Het verhaal wat je vertelde, was me niet onbekend. Alsof er een soort van hersenspoelen is geweest praat je bijna alleen maar vanuit het gevoel van de ander. Zo herkenbaar. Maar waar ben jij?
Dit zijn duidelijk de gevolgen van het trauma van huiselijk geweld. Je bent jezelf helemaal kwijt, en niets meer waard.
Als de stress er eenmaal wat af is, de omstandigheden zijn rustig, dan kijken we naar de achtergrond. Wie ben jij, wat is je opvoeding geweest, welke trauma’s liggen er en hoe kun je daar nu wat aan doen. Leren zien, koesteren en veranderen. Zodat iedere verwonding, die wordt gemarkeerd door een innerlijk beeld, weer kan helen. Zodat jij kunt helen. Vanuit kennis, ervaring en vooral meekijkend, kan ik je stapje voor stapje een klein beetje vooruit helpen. Soms even een dip, maar al met al vooruit.
We zijn hier een aardige tijd mee bezig geweest. Maar wat werd je mooi. Sterk en rustig. Bij jezelf. Ik ben zo blij dat ik dit stuk met je mee heb mogen lopen.
