Ik was al een paar jaar therapeut, met een leuke praktijk, getrouwd en jonge kinderen, toen mijn toenmalige man meldde te willen verhuizen. Ik zag dit niet aankomen en ik wilde ook helemaal niet. Had eigenlijk een heel prettig leven (alhoewel er toen ook zeker scheuren waren) en wilde dit niet veranderen. Hij wel. En hij had de instelling, vanuit zakelijk inzicht ook, dat iedere nee een uitgestelde ja was. Dus uiteindelijk gingen we. Naar een plek waar ik niet heen wilde, in het huis wat ik absoluut niet wilde. En ik vroeg me af wat ik in Godsnaam aan het doen was. Ik werd gewoon niet gehoord, of liet ik me eigenlijk nog horen? Nee, ik was een schaduw geworden van mezelf. Ik paste me op alles aan om maar gedoe te voorkomen.
Toen ik hier achter was en dit aangaf, toen draaide de wereld om. De man die ik kende, waar ik mee getrouwd was, die verdween en er kwam een andere man voor in de plaats. Die is ook nooit meer weggegaan. Een harde man, een hele harde man. Ik kwam in een heel slechte B-film terecht. Omdat ik het niet meer met hem eens was, omdat ik me niet kon aanpassen meer. De therapeut die ik was, was weg, ik kon de dingen die ik zelf aan anderen leerde (hoe bijzonder ik had al vele clienten die met misbruik geweld te maken hadden(gehad), voor dat ik het had), waren plotseling voor mij van toepassing.
In deze tijd ben ik afgedaald in de hel en daar heb ik een tijd vertoefd. Niet in staat om eruit te klimmen, niet in staat om mezelf te bevrijden en te gaan staan, schrompelde ik in elkaar tot het punt dat ik niets meer wilde. Zelfs mijn kinderen was ik bijna bereid aan hem over te doen en zelf eruit te stappen. Maar juist op dat moment besloot ik te blijven leven en te vechten voor mezelf en mijn kinderen. Eindelijk. Misschien te laat, omdat ik op dat moment al alles kwijt was. Ik was gevlucht uit mijn huis, met mijn kinderen en auto en woonde bij mijn moeder. Geen baan, huis, geld of bezit meer over. Alleen mijn kinderen en mijn auto. Het duurde daarna nog een jaar eer ik werkelijk kon kiezen voor mezelf en mijn leven. Ik zocht in die tijd naar iemand. Iemand die me kon helpen, die me liet zien waar ik fout ging. Waar mijn stuk lag, wat ik kon DOEN om verder te komen in het leven. Ik vond deze persoon niet. Overal stukjes, maar niemand die begreep waar ik was of wat ik meemaakte.
Ik ben mezelf gaan specialiseren hierin. Gaan werken bij een vrouwen opvang en ondertussen mijn specialisatie verscherpen en uitdenken. Net toen ik weer zover was dit in de wereld te gaan zetten kwam corona en kanker voorbij. Maar ook dat overleven we. Nu nu is het zover. Mijn passie voor de traumatherapie waarbij je zowel weer heelt als bezig gaat jezelf weer op de rails te zetten, is waarvoor ik hier op deze wereld ben, wat mijn missie is. Hierin wil ik graag iedereen ontmoeten, die hierin vooruit wil komen. Voor dat wat nodig is.
